Małgorzata Białkowska

• • • O mnie
    • Lektury
    • Album fotograficzny
    • PSO
    • Więcej

• • • Więcej

    •  

       DOSTOSOWANIE OCENIANIA ORAZ WYMAGAŃ EDUKACYJNYCH Z JĘZYKA POLSKIEGO DLA UCZNIÓW OBJĘTYCH POMOCĄ PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNĄ W KLASACH IV-VIII

      SP 205  W ŁODZI

      Zgodnie z Rozporządzeniem MEN z dnia 3 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych warunków  i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów  i słuchaczy w szkołach publicznych, nauczyciel dostosowuje wymagania edukacyjne do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia:

      1) posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego – na podstawie tego orzeczenia oraz ustaleń zawartych w indywidualnym programie edukacyjno-terapeutycznym,

      2) posiadającego orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania – na podstawie tego orzeczenia;

      3) posiadającego opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, o specyficznych trudnościach w uczeniu się lub inną opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, wskazującą na potrzebę takiego dostosowania – na podstawie tej opinii;

      4) nieposiadającego orzeczenia lub opinii wymienionych w pkt 1–3, który jest objęty pomocą psychologiczno-pedagogiczną w szkole – na podstawie rozpoznania indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych ucznia dokonanego przez nauczycieli i specjalistów,

      • posiadającego opinię lekarza o ograniczonych możliwościach wykonywania przez ucznia określonych ćwiczeń fizycznych na zajęciach wychowania fizycznego – na podstawie tej opinii.

      Podstawowym celem dostosowania wymagań jest wyrównanie szans edukacyjnych uczniów oraz zapobieganie wtórnym zaburzeniom sfery emocjonalno-motywacyjnej. Dostosowanie polega na modyfikacji procesu edukacyjnego, umożliwiającego uczniom sprostanie wymaganiom.

      Obszary dostosowania obejmują:

      – warunki procesu edukacyjnego tj. zasady, metody, formy, środki dydaktyczne,

      – zewnętrzną organizację nauczania (np. posadzenie ucznia słabowidzącego w pierwszej ławce),

      – warunki sprawdzania poziomu wiedzy i umiejętności (metody i formy sprawdzania wiedzy oraz odrębne kryteria oceniania).

      Pomoc psychologiczno-pedagogiczna obejmuje uczniów:

      • szczególnie uzdolnionych,
      • ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia),
      • z zaburzeniami komunikacji językowej,
      • choremu przewlekle,
      • będącemu w sytuacji kryzysowej lub traumatycznej,
      • z niepowodzeniami szkolnymi,
      • zaniedbanemu środowiskowo lub wychowawczo,
      • z trudnościami adaptacyjnymi związanymi z wcześniejszym kształceniem się za granicą.

       

         Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia z dysleksją rozwojową na lekcjach języka polskiego:

      • należy kontrolować stopień zrozumienia samodzielnie przeczytanych przez ucznia poleceń, szczególnie podczas sprawdzianów (wolne tempo czytania - słabe zrozumienie jednorazowo przeczytanego tekstu może uniemożliwić wykazania się wiedzą  z danego materiału),
      • ze względu na wolne tempo czytania lub/i pisania należy zmniejszyć ilość zadań (poleceń) do wykonania w czasie przewidzianym dla całej klasy lub wydłużyć czas pracy dziecka,
      • należy ograniczyć teksty do czytania i pisania na lekcji do niezbędnych notatek, których nie ma w podręczniku; jeśli to będzie możliwe, dawać dziecku gotową notatkę do wklejenia,
      • ograniczyć pisemne sprawdziany do sprawdzenia wiadomości, zastosować testy wyboru, zdania niedokończone, teksty      z lukami - pozwoli to uczniowi skoncentrować się na kontrolowanej tematyce, a nie  na poprawności pisania,
      • preferować odpowiedzi ustne. Sprawdzenie wiadomości obejmie krótsze partie materiału, a odbywać się będzie częściej. Pytania do ucznia będą precyzyjniejsze. Podczas wypowiedzi ustnych naprowadzać ucznia poprzez zadawanie pytań pomocniczych,
      • oceniać rzeczywiste indywidualne postępy w nauce, a nie stan faktyczny,
      • stosować różnego rodzaju wzmocnienia, tj. pochwały i zachęty,
      • unikać omawiania błędów w obecności całej klasy,
      • oceniać treść i zawartość merytoryczną, a nie sposób zapisu i poprawność ortograficzną wszystkich poznanych form wypowiedzi pisemnych, którymi uczeń musi się posługiwać,
      • zwrócić uwagę na graficzne rozplanowanie sprawdzianów, projektując prace pisemne,

        unikać wyrywania do odpowiedzi. Jeśli to możliwe, uprzedzić ucznia (na przerwie lub na początku zajęć), że będzie w danym dniu pytany. W ten sposób należy umożliwić dziecku przypomnienie wiadomości, skoncentrowanie się , a także opanowanie napięcia emocjonalnego, często blokującego wypowiedź,

      • w miarę możliwości posadzić ucznia blisko siebie, aby zwiększyć jego koncentrację uwagi, ograniczyć ilość bodźców rozpraszających. Bliskość tablicy pozwoli mu zmniejszyć ilość błędów popełnianych przy przepisywaniu,
      • postarać się nie uwzględniać podczas oceny prac pisemnych poprawności ortograficznej lub oceniać ją opisowo. Pozwolić uczniom na korzystanie ze słowników ortograficznych podczas pisania prac klasowych,
      • wyrabiać nawyk korzystania ze słowników,
      • nie  sprawdzać na lekcji techniki głośnego czytania tekstów nowych,
      • unikać czytania zbyt długich tekstów, pisania dyktand, uczenia się wierszyków czy piosenek na pamięć (zwłaszcza dłuższych ) poprzez dawanie możliwości nauczenia się ich czytania.
      • uczeń ze stwierdzoną dysleksją rozwojową ma możliwość popełnienia w pracach pisemnych dwóch błędów ortograficznych więcej niż uczeń bez dysfunkcji w odniesieniu do każdej oceny. Kryteria oceny dyktand są zawarte w PSO),
      • oceniać prace ucznia – klasa VII i VIII – według kryteriów przyjętych na egzaminie ósmoklasisty.

      Dysfunkcja ta nie zwalnia ucznia z obowiązku opanowania materiału przewidzianego podstawą programową.

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia z dysgrafią na lekcjach języka polskiego:

      • dostosowanie wymagań dotyczy formy sprawdzania wiedzy, a nie treści,
      • wymagania merytoryczne, co do oceny pracy pisemnej powinny być ogólne, takie same jak dla innych uczniów, natomiast sprawdzanie pracy może być niekonwencjonalne,
      • należy zaakceptować pismo drukowane, pismo komputerowe, zwłaszcza w przypadku obszernych prac,
      • nie oceniać estetyki pisma. Jeśli pismo ucznia jest trudne do odczytania, można zamienić pracę pisemną

      na wypowiedź ustną.

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia z dysortografią na lekcjach języka polskiego:

      • dostosowanie wymagań dotyczy głównie formy sprawdzania i oceniania wiedzy  z tego zakresu,
      • zamiast klasycznych dyktand można robić sprawdziany polegające na uzasadnianiu pisowni wyrazów, odwołując się do znajomości zasad ortograficznych, oceniać odrębnie merytoryczną stronę pracy i odrębnie poprawność pisowni,

      Nauczyciel nie musi wpisywać tej drugiej oceny do dziennika, chyba że uczeń wyrazi taką wolę.

      • w żadnym wypadku dysortografia nie uprawnia do zwolnienia ucznia z nauki ortografii  i gramatyki.

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia słabosłyszącego na lekcjach języka polskiego:

      • Należy zapewnić dobre oświetlenie klasy oraz miejsce dla ucznia w pierwszej ławce najlepiej w rzędzie  od okna; uczeń, będąc blisko nauczyciela, może słuchać jego wypowiedzi i jednocześnie odczytywać mowę  z ust.
      • Umożliwić odwracanie się w kierunku innych kolegów odpowiadających na lekcji, co ułatwi lepsze zrozumienie ich wypowiedzi.
      • Nauczyciel powinien sprawdzać zrozumienie przez ucznia złożonych poleceń słownych, zapisywać na tablicy kluczowe słowa i nowe pojęcia, wprowadzać liczne powtórzenia.
      • Należy wydłużyć uczniowi czas na pamięciowe uczenie się wierszy.
      • Nauczyciel, mówiąc do całej klasy, powinien stać w pobliżu ucznia zwrócony twarzą w jego stronę - nie powinien chodzić po klasie czy być odwrócony twarzą do tablicy; to utrudnia uczniowi odczytywanie mowy z jego ust.
      • Należy mówić do ucznia wyraźnie, używając normalnego głosu i intonacji, unikać gwałtownych ruchów głową czy nadmiernej gestykulacji.
      • Trzeba zadbać o spokój i ciszę w klasie, eliminować zbędny hałas m.in. zamykać okna przy ruchliwej ulicy, unikać szeleszczenia kartkami papieru, szurania krzesłami; takie zakłócenia stanowią również problem dla uczniów z aparatami słuchowymi.
      • Nauczyciel powinien ocenić, czy polecenia kierowane do całej klasy są właściwie rozumiane przez ucznia niedosłyszącego (w przypadku trudności zapewnić mu dodatkowe wyjaśnienia, sformułować inaczej polecenie)
      • Uczeń niedosłyszący powinien siedzieć w ławce ze zdolnym uczniem, zrównoważonym emocjonalnie, który chętnie dodatkowo będzie pomagał mu np. szybciej otworzy książkę, wskaże ćwiczenie, pozwoli przepisać notatkę z zeszytu itp.
      • W czasie lekcji wskazane jest używanie jak najczęściej pomocy wizualnych i tablicy, m.in. zapisanie nowego tematu.
      • Można przygotować uczniowi z niedosłuchem plan pracy na piśmie opisujący zagadnienia poruszane w wykładzie lub poprosić innych uczniów w klasie, aby robili notatki z kopią  i udostępniali je koledze.
      • Konieczne jest aktywizowanie ucznia do rozmowy poprzez zadawanie prostych pytań, podtrzymywanie jego odpowiedzi przez dopowiadanie pojedynczych słów, umowne gesty, mimiką twarzy.
      • Nauczyciel podczas lekcji powinien często zwracać się do ucznia niesłyszącego, zadawać pytania – ale nie dlatego, aby oceniać jego wypowiedzi, ale by zmobilizować go do lepszej koncentracji uwagi i ułatwić mu lepsze zrozumienie tematu.
      • Podczas wypowiedzi ustnych nauczyciel powinien naprowadzać ucznia poprzez zadawanie pytań pomocniczych.
      • Z uwagi na wolne tempo czytania, dziecko potrzebuje więcej czasu na przeczytanie całej książki; dla ułatwienia zrozumienia treści nauczyciel może podać pytania pomocnicze, na które uczeń powinien przygotować odpowiedzi – czytając wcześniej lekturę.
      • Jeżeli pisanie ze słuchu sprawia dziecku niedosłyszącemu duże trudności, można je zastąpić inną formą ćwiczeń w pisaniu, np. przepisywaniem zdań z uzupełnieniem „luk” odpowiednimi wyrazami, utrwalaniem znanych zasad pisowni i zwrotów gramatycznych – dobieranie odpowiednich wyrazów, uwzględniając ich rodzaj, osobę, liczbę  oraz sprawdzaniem notatek ucznia i uzupełnianie ich.
      • Przy ocenie prac pisemnych ucznia nie należy uwzględniać błędów wynikających
        z niedosłuchu, one nie powinny obniżyć ogólnej oceny pracy; błędy mogą stanowić dla nauczyciela podstawę, do podjęcia z dzieckiem dalszej pracy samokształceniowej i korekcyjnej; błędy w pisowni należy oceniać opisowo, udzielając dziecku wskazówek  do sposobu ich poprawienia.
      • Indywidualizacja oceniania- przy ocenie osiągnięć ucznia z wadą słuchu należy szczególnie doceniać własną aktywność i wkład pracy ucznia, a także jego stosunek do obowiązków szkolnych (systematyczność, obowiązkowość, dokładność). Należy unikać obniżania oceny za przekręcanie nowych słów lub za problemy z wypowiadaniem słów dłuższych. Ocenianie toku myślenia i umiejętności wyciągania wniosków, a nie błędów ortograficznych w wypracowaniach.
      • Nauczyciel powinien stosować różnego rodzaju wzmocnienia, tj. pochwały i zachęty oraz unikać omawiania błędów         w obecności całej klasy.

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia zdolnego na lekcjach języka polskiego:

      •   należy przydzielać uczniowi zdolnemu trudniejsze, bardziej złożone zadania.
      •   nauczyciel może zadawać dodatkowe zadania podczas prac klasowych, różnicować stopień trudności prac domowych.
      • należy zachęcać do podejmowania prac dodatkowych oraz do czytania polecanych przez nauczycieli czasopism, książek.
      • uczeń może przygotowywać referaty po przeczytaniu odpowiedniej literatury; należy stwarzać możliwości ich prezentacji.
      • należy przygotować ucznia do udziału w konkursach szkolnych i pozaszkolnych.
      • można przydzielić uczniowi zdolnemu specjalne role, np.  asystenta, lidera itp.
      • nauczyciel powinien zwiększyć wymagania, co do ścisłości i precyzji wypowiedzi ucznia.
      • nauczyciel powinien współpracować z innymi nauczycielami uczącymi ucznia, pedagogiem i rodzicami dziecka, w celu zapewnienia uczniowi zdolnemu harmonijnego rozwoju.
      • należy promować ucznia i jego osiągnięcia na terenie szkoły i poza nią.
      • w pracy z uczniem zdolnym należy stosować zasady: indywidualizacji, stopniowania trudności, systematyczności, udzielania pomocy koleżeńskiej, powierzanie odpowiedzialnych ról.
      •   główne metody wskazane w pracy z uczniem zdolnym to: metody aktywizujące, problemowe, zespołowe z uwzględnieniem indywidualnych zdolności (asystent, lider), wskazane są zadania  o zwiększonym stopniu trudności (karty pracy), teksty źródłowe -analiza, uczestnictwo w konkursach, olimpiadach przedmiotowych, przynależność do kół zainteresowań.

       

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia słabowidzącego na lekcjach języka polskiego:

      • Korzystnym miejscem dla ucznia z zaburzeniem percepcji wzrokowej jest miejsce przy tablicy, najlepiej w środkowym rzędzie. Uczeń zawsze powinien mieć możliwość podejścia do tablicy, gdy nie rozpoznaje pisma ze swojego miejsca.
      • Podczas odpisywania uczeń powinien móc korzystać z pomocy kolegi, koleżanki z ławki. Należy takiemu uczniowi wydłużyć czas na przepisywanie z tablicy.
      • W miejscu nauki ucznia należy zadbać o dobre oświetlenie. W przypadku gdy oświetlenie sufitowe nie wystarcza, należy zastosować dodatkowe oświetlenie np. lampkę.
      • Rysunki na tablicy należy wykonywać na czystej powierzchni z użyciem białej lub żółtej kredy. Kolorowej kredy należy unikać.
      • To co napisane na tablicy nauczyciel powinien opatrzyć werbalnym komentarzem, tak aby nieczytelne informacje uczniowie mogli również usłyszeć. Należy unikać niewerbalnych wskazówek, jak np.: skinięcie głową.
      • Nauczyciel powinien słownie objaśniać wszystko to, co robi, by uczeń w pełni mógł uczestniczyć w lekcji. Niewidomemu uczniowi należy udzielać dodatkowych wskazówek  co do przedmiotów, zjawisk, które uczniowie widzący uzyskują   za pomocą obserwacji.
      • Ucznia wyposażonego w pomoce optyczne należy zachęcać do korzystania z nich również  na zajęciach lekcyjnych.
      • Należy powiększyć czcionkę na kartach pracy i tekstach czytanych. Ciemne pisaki i kontrastowe linie ułatwiają pisanie uczniowi z dysfunkcją wzroku.
      • Nie należy zwalniać uczniów z dysfunkcją wzroku z obowiązku prowadzenia zeszytu. Zeszyty natomiast mogą mieć różne formy w zależności od indywidualnych potrzeb ucznia. Może na przykład korzystać z zeszytów z pogrubioną liniaturą. Indywidualnie trzeba dobrać odpowiedni przyrząd do pisania. Może nim być cienkopis, flamaster z pogrubioną końcówką. Do czytania, jeśli nie ma w klasie stolików z ruchomymi blatami, bardzo przydatna jest podstawka do książek oraz tzw. „ okienko” do czytania, czyli prostokąt ciemnego kartonu z wyciętym otworem, który pozwala widzieć tylko jedną linijkę tekstu. Pomocny może być również podkładany pod czytaną stronę ciemny papier zmniejszający jego jasność lub arkusz folii, np. żółtej, umieszczany na tekście w celu uzyskania lepszego kontrastu. Jeżeli uczeń musi przerwać czytanie                lub czytając robi notatki, może zaznaczyć miejsce w tekście, wykorzystując np. spinacz.
      • Obszerne teksty powinny zostać dzień wcześniej udostępnione uczniowi słabowidzącemu, w celu wcześniejszego zapoznania się z nim.
      • Należy wprowadzać przerwy w pracy ucznia: częstsze wysilanie wzroku jest nieszkodliwe  a nawet go trenuje, jednak wykonywanie tych samych czynności dłuższy czas męczy wzrok. Powinno się wtedy wprowadzić fazy relaksu.
      • Nauczyciel powinien stosować na lekcji zmienne rodzaje zajęć, ćwiczenia angażujące receptory wzrokowe nie powinny trwać dłużej niż 15 – 20 minut.
      • Należy tolerować przestawianie i opuszczanie liter, mylenie liter i wyrazów o podobieństwie graficznym, unikać komentowania błędów przy całej klasie.
      • Uczniowie słabowidzący powinni mieć wystarczająco dużo czasu, aby dostrzec szczegóły, ze względu na utrudnione postrzeganie. Formy pracy na lekcji i zajęciach powinny być elastyczne.
      • Podczas egzaminów i sprawdzianów należy uwzględnić wydłużenie czasu pracy.  Ten dodatkowy czas        nie zawsze musi być wykorzystany, ale jest ważny, uczeń powinien wiedzieć, że go ma.
      • Uczeń słabowidzący czy niewidomy powinien zostać wyposażony w odpowiednie podręczniki, które umożliwią mu samodzielne zdobywanie wiedzy. Podręczniki wydane w wersji brajlowskiej lub drukiem powiększonym są dostępne  na stronie internetowej www.ore.edu.pl. Ośrodek Rozwoju Edukacji realizuje zadania zlecone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej dotyczące adaptacji podręczników szkolnych i książek pomocniczych przeznaczonych dla uczniów niewidomych (w systemie Braille’a) i słabowidzących (w druku powiększonym). Nie ma mowy o pełnej integracji, gdy dziecko z dysfunkcją wzroku na lekcji czyta inny tekst lub wykonuje inne ćwiczenie niż pozostali uczniowie. Czasem wystarczy zmienić nieco polecenie, aby to samo ćwiczenie mogli wykonywać uczniowie widzący i niewidomi.
      • Nie należy oceniać zeszytów  ucznia od strony graficznej.
      • Należy oceniać prace pisemne pod kątem umiejętności i wyciągania wniosków oraz przygotowanie ucznia do zajęć i jego zaangażowanie.
      • Należy umożliwić uczniowi korzystanie z „książki mówionej” np. lektury.
      • Na lekcji można pozwolić uczniowi korzystać z komputera (programy mogące powiększyć określone fragmenty tekstu do kilkudziesięciu razy, zamienić kolor obrazu i tła itp.)
      • Uczniom, którzy biegle piszą na komputerze należy pozwolić sporządzać prace pisemne przy jego pomocy.

       

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej, zaburzeniami zachowania, zaburzeniami koncentracji i uwagi na lekcjach języka polskiego:

      • Należy posadzić ucznia z dala od okna, ze spokojnym uczniem.
      • Nie zniechęcać i nie dyskwalifikować  dziecka za pierwszą złą odpowiedź.
      • Nie odpytywać w stanie silnego pobudzenia.
      • Wyznaczać uczniowi konkretny cel i działanie.
      • Dzielić zadania na mniejsze możliwe do zrealizowania etapy,.
      • Pomagać uczniowi w skupieniu się na wykonywaniu jednej czynności.
      • Wydawać jasno sprecyzowane polecenia (na raz tylko jedno polecenie).
      • Skracać zadania poprzez dzielenie ich na mniejsze polecenia cząstkowe.
      • Sprawdzać stopień zrozumienia wprowadzonego materiału.
      • Dzielić dłuższe sprawdziany na części.
      • Wydłużać czas odpowiedzi.
      • Przypominać o terminach sprawdzianów i konieczności odrobienia pracy domowej.
      • Utrzymywać stały kontakt z rodzicami.
      • Wzmacniać wszystkie przejawy pożądanego zachowania oraz  motywację do nauki.
      • Poświęcać dziecku więcej czasu niż innym uczniom.
      • Przypominać o istniejących regułach, wyciągać konsekwencje po kilku przypomnieniach.
      • Skupiać uwagę dziecka na tym, co najważniejsze ( np. wyróżniać to kolorem )
      • Zadawać prace domowe sformułowane w sposób jasny i przejrzysty.
      • Zadawać do domu tyle, ile dziecko jest w stanie wykonać samodzielnie.

       

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia z chorobą przewlekłą na lekcjach języka polskiego:

      • W przypadku zwiększonej absencji umożliwienie pisania sprawdzianów i prac pisemnych  w dodatkowych terminach.
      • Wykorzystanie okresów lepszego stanu zdrowia do pozyskania ocen z odpowiedzi ustnych.
      • Traktowanie chorego dziecka jako pełnoprawnego członka klasy.
      • Uwrażliwianie dzieci zdrowych na potrzeby i przeżycia dziecka chorego.
      • Zapewnienie spokojnej atmosfery pracy z uwzględnieniem problemów wynikających z choroby.

       

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia z Zespołem Aspergera na lekcjach języka polskiego:

      1. Należy dostosować  do indywidualnych potrzeb ucznia miejsca nauki i procesu nauczania.

      2. Trzeba eliminować bodźce rozpraszające (wzrokowe, słuchowe); dostosowanie metod i form pracy do indywidualnych potrzeb ucznia;

      3. Nauczyciel powinien pomóc w nabywaniu umiejętności w zakresie „funkcji wykonawczych”,takich jak umiejętności organizacyjne i umiejętności uczenia się;

      4. Nauczyciel powinien popierać informacje słowne tekstem pisanym albo obrazem, ilustracją, filmem;

      5. Należy przedstawiać nowe pojęci lub materiał abstrakcyjny w sposób możliwie najbardziej konkretny.

      6. Nauczyciel powinien zwracać się do dziecka bezpośrednio po imieniu, powtarzać polecenia, sprawdzać stopień zrozumienia polecenia, czekać aż rozpocznie pracę; używać krótkich zdań  i podawać jasne instrukcje.

      7. Należy zachęcać ucznia, by w razie potrzeby prosił o powtórzenie, uproszczenie czy zapisanie polecenia.

      8. Należy uwzględniać deficyty w zakresie rozumienia niedosłownych wypowiedzi, ironii, metafor, słów i wyrażeń wieloznacznych, a także pojęć abstrakcyjnych, wyjaśniać ich za pomocą obrazów albo przeciwieństw np. przyjaźń - wrogość; używanie prostego i jednoznacznego języka, unikać ironii, dowcipów, przenośni itp.

      9. W związku z trudnościami w prawidłowym odczytaniu przez ucznia sygnałów pozawerbalnych, każdy wyraz twarzy i gest powinien być poparty informacją słowną.

      10. Należy w sposób kreatywny wykorzystać zainteresowania ucznia, wspomagać rozwój umiejętności komunikacyjnych (słownictwo, rozumienie); dbać o pozytywną więź z dzieckiem.

      11. Nauczyciel powinien pracować  w oparciu o tzw. pozytywne wzmocnienia – pochwały, nagradzanie.

      12. Należy wdrażać i oczekiwać od ucznia przestrzegania zasad panujących w szkole; pomagać mu w sytuacjach przeżywanego stresu poprzez przewidywanie, zapobieganie, rozumienie przyczyn i rozwiązywanie stresujących sytuacji.

      13. Nauczyciel powinien dzielić zadania na wieloetapowe, krótsze części; wyznaczać mniejsze ilości zadań do wykonania, zadawać krótsze prace domowe  w sytuacji, gdy rodzice zgłaszają, że nauka w domu trwa bardzo  długo.

      Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych dla ucznia w sytuacji kryzysowej/traumatycznej na lekcjach języka polskiego:

      1. Stworzenie przyjaznej spokojnej atmosfery.

      2. Uwzględnienie problemów ucznia w odniesieniu do zachowania się na lekcji.

      3. Ewentualne zapewnienie dodatkowych terminów prac pisemnych i odpowiedzi.

      4. Unikanie krępujących, osobistych pytań wynikających z tematu lekcji.

       

      Warunki uzyskania wyższej niż przewidywana rocznej oceny klasyfikacyjnej z języka polskiego

      w klasie VIII

      1.  Frekwencja na zajęciach z danego przedmiotu nie niższa niż 85% (z wyjątkiem długotrwałej choroby)

      2.  Przystąpienie do wszystkich przewidzianych przez nauczyciela form sprawdzianów i prac pisemnych.

      3.  Skorzystanie ze wszystkich oferowanych przez nauczyciela form poprawy.

      4. W przypadku starania się o ocenę celującą - sukces w polonistycznym konkursie szkolnym lub pozaszkolnym (I, II, III miejsce lub wyróżnienie).

      5. Wykonanie raz w miesiącu pełnego arkusza egzaminacyjnego przynajmniej na ocenę, do której uczeń aspiruje. Niedotrzymanie terminu skutkuje przerwaniem procedury. 

      6. Wyrażenie chęci poprawy oceny w terminie do 2 tygodni od dnia wystawienia oceny semestralnej.

       

       

      NOWY (realizowany w klasach VIII) program-nauczania-jezyka-polskiego-w-szkole-podstawowej-nowe-slowa-na-start(1).pdf

       

       

      Wymagania edukacyjne na określony stopień

      Celujący

       

      Uczeń:

      - w 100 % opanował wiedzę i umiejętności objęte podstawą programową,

      - samodzielnie i twórczo rozwija własne zainteresowania i uzdolnienia (bierze udział w konkursach – polonistycznym, humanistycznym, ortograficznym, recytatorskim itp.),

      - buduje wypowiedzi ustne poprawne pod względem językowym, kompozycyjnym, merytorycznym, logicznym o ciekawej treści,

      - redaguje bezbłędne prace pisemne (poprawność ortograficzna, interpunkcyjna, językowa, kompozycyjna), o interesującej treści, poprawnej formie,

      - wzorowo, bezbłędnie, płynnie, wyraziście czyta tekst (także nowy) oraz rozumie go na płaszczyźnie dosłownej   i przenośnej,

      - jest aktywny podczas zajęć, chętnie pracuje,

      - schludnie i systematycznie prowadzi zeszyt przedmiotowy,

      - bardzo uważnie słucha wypowiedzi innych,

      - zawsze podejmuje się zadań i projektów dodatkowych,

      - jest zawsze przygotowany do zajęć i ma odrobioną pracę domową.

       

      Bardzo dobry

       

      Uczeń:

      - w stopniu bardzo dobrym (99-86%) opanował wiadomości i umiejętności objęte podstawą programową,

      - buduje wypowiedzi ustne poprawne pod względem językowym i kompozycyjnym,

      - redaguje poprawne pod względem formy, ortografii, interpunkcji, języka, kompozycji prace pisemne (pojedyncze błędy),

      - płynnie czyta tekst o zróżnicowanej treści,

      - bardzo dobrze rozumie treść czytanego tekstu,

      - aktywnie bierze udział w lekcjach,

      - schludnie i systematycznie prowadzi zeszyt przedmiotowy,

      - uważnie słucha wypowiedzi innych,

      - czasem podejmuje się zadań i projektów dodatkowych,

      - jest przygotowany do zajęć i ma odrobioną pracę domową.

       

      Dobry

       

      Uczeń:

      - w stopniu dobrym (85-76%) opanował wiedzę i umiejętności objęte podstawa programową,

      - buduje wypowiedzi ustne popełniając niewielką ilość błędów językowych, poprawne kompozycyjnie,

      - redaguje poprawne pod względem formy i kompozycji wypowiedzi pisemne, popełniając niewielką ilość błędów,

      - czyta płynnie,

      - rozumie czytany tekst,

      - jest aktywny na lekcji,

      - systematycznie prowadzi zeszyt przedmiotowy,

      - słucha wypowiedzi innych,

      - przygotowuje się do zajęć i systematycznie odrabia prace domowe.

       

      Dostateczny

       

      Uczeń:

      - w stopniu dostatecznym (75-50%) opanował wiedzę i umiejętności objęte podstawą programową 

      - na ogół jego ustne wypowiedzi są zgodne z tematem, jednak niezbyt wyczerpujące i nie zawsze poprawne pod względem językowym,

      - redaguje prace pisemne zazwyczaj poprawne pod względem formy i treści, zawierają jednak błędy ortograficzne, interpunkcyjne, językowe,

      - czyta niezbyt płynnie, nie zawsze wyraźnie, nie zawsze przestrzega znaków przestankowych,

      - częściowo rozumie czytany tekst,

      - nie zawsze jest aktywny podczas lekcji,

      - prowadzi zeszyt przedmiotowy,

      - zazwyczaj słucha wypowiedzi innych,

      - nie zawsze jest przygotowany do zajęć i niesystematycznie odrabia prace domowe.

       

      Dopuszczający

       

      Uczeń:

      - w stopniu dopuszczającym (49-37%) opanował wiedzę i umiejętności objęte podstawą programową,

      - jego ustne wypowiedzi nie zawsze zgodne są z tematem, cechują się dużą ilością błędów językowych, niepoprawnością kompozycyjną,

      - redaguje prace pisemne zazwyczaj zgodne z tematem, nie zawsze jednak poprawne pod względem formy i kompozycji, odznaczają się dużą ilością błędów ortograficznych, interpunkcyjnych, językowych,

      - czyta mało płynnie, niewyraźnie, przestawiając litery, sylaby, nie przestrzega znaków interpunkcyjnych, jego technika czytania pozwala jednak częściowo rozumieć czytany tekst,

      - podczas lekcji często nie uważa, jest mało aktywny,

      - prowadzi zeszyt przedmiotowy,

      - często nie słucha wypowiedzi innych,

      - rzadko jest przygotowany do zajęć i nie odrabia prac domowych.

       

      Niedostateczny

       

      Uczeń:

      - nie opanował wiedzy i umiejętności objętych podstawą programową,

      - jego ustne wypowiedzi są nie na temat, bardzo krótkie, pełne błędów językowych,

      - redaguje prace pisemne niepoprawne pod względem formy, nie na temat, z dużą ilością błędów, których sam nie potrafi poprawić,

      - nie potrafi czytać płynnie, wyraziście nawet znanego już tekstu,

      - nie jest aktywny, nie bierze czynnego udziału w lekcjach, nie wykonuje poleceń nauczyciela,

      - nie posiada zeszytu przedmiotowego,

      - nie słucha wypowiedzi innych,

      - jest nieprzygotowany do zajęć i nie odrabia prac domowych.

       

       

      Zapraszam ponownie!